Angst en schuldvraag. PaardenBlog - Equisabella Coaching

Soms valt een kwartje zo hard, dat je zelf verbaasd bent over de impact.

Hero is nu bijna 3 jaar bij me, en al bijna 3 jaar maak ik me zorgen over zijn hoeven. Het maakt me zelfs onzeker. Hij loopt op zijn blote voeten gevoelig op steen en grind. Op zand of gras is er niets aan de hand. Vorig jaar heeft hij op ijzers gestaan en dat was voor mij een verademing! Ik kon overal met hem heen, hij liep met souplesse en niet gevoelig tijdens buitenritten of op het terrein van een manege, ongeacht de bodemsoort.

Iedere keer dat de hoefsmid er is, vraag ik naar de stand van de hoef en het been en de kwaliteit van de hoef en de straal. En iedere keer heb ik wel weer een andere persoon gesproken of een artikel gelezen of iets over “natuurlijk bekappen” gehoord of gezien waar ik dan vragen over heb. Zelfs de dierenarts ontkomt niet aan mijn twijfels over de hoefverzorging van Hero. Ik heb laatst overwogen om zijn hoeven op de (röntgen) foto te laten zetten om te kijken of daar iets in te zien was, een afwijking, een reden voor een orthopedisch beslag of iets anders.

Toen vanmorgen de smid er weer was en ik weer begon over die röntgen-foto-maak-gedachte van mij viel bij mij dat kwartje. Ik kon wel huilen…..

Het is nu bijna 18 jaren geleden dat ik mijn paard moest laten inslapen. Ik had een 8 jarige merrie, gekocht toen ze 6 was: “De Obrecht” noemden we haar. Het was een prachtige KWPN (Obrecht X Marco Polo X Farn X Sineada), haar naam was Jathalie. Ze was 1.69m groot, 580kg, rank, donkerbruin met zwarte manen en staart. Het was een heel goed spingpaard. Ze was STER gekeurd. Veel volbloed zat erin. Hittepetit.

Met haar heb ik oxers van 1.30m gesprongen, 1.20m breed. Een stijlsprong van 1.50m huppelde ze overheen zonder te knipperen. Toen ze 8 was kon ze een keurige M2 proef lopen. Instructeurs zeiden “ze heeft vergelijkbare springtechniek als Ratina Z” en “ze verzamelt best goed ondanks dat ze een rib teveel heeft”. Ze had het model van een volbloed: rechthoekig met mooie lange lijnen.

Er zat een mooi papier bij en ze zou ook best leuk voor de fokkerij kunnen zijn. Maar ik nam haar eerst mee naar Deurne. De voorselectie bij Monique Peutz (30 dagen) was ik goed doorgekomen en in Deurne mochten we echt aan de bak. Iedere dag paardrijles, springles, longeer les, toileteerles, theorie en praktijk lessen over grasjes en grondsoorten, tractor rijden met en zonder aanhanger; alles wat in en rondom een paarden bedrijf voorkomt kwam aan bod. Wat een leuke tijd. Dit was ook de tijd waarin ik me realiseerde dat ik niet fulltime op die manier “ in de paarden” wilde gaan werken.

Tijdens stage in Rheden (naast Arnhem), bij Dick Groenewoud, ging het mis. Ik was het weekend vrij geweest en kwam op maandag weer op stal. Direct hadden we les. Ik voelde het bij de eerste pas: ze was niet rat. Ook niet kreupel, ze liep niet op 3 benen of zo. Maar het was gewoon niet goed.

Ik heb alles gedaan, afkoelen, stappen aan de hand, rust, weidegang. Niets hielp. Er was ook geen wond, of verdikking. Er was geen warme plek te vinden. Dus na overleg met de dierenarts ben ik na 6 weken weer rustig gaan rijden “als het slechter wordt, direct afstappen, als het gelijk blijft of beter wordt kun je rustig doorgaan” was het advies. Er gebeurde niets….. Ze bleef onzuiver lopen, maar liep wel. Het werd niet erger maar ook niet slechter. Na twee weken besloten we röntgen foto’s te laten maken van de hoeven.

Foute boel. Hoefkatrolontsteking klasse 4 in de ene hoef, klasse 5 in de andere (klasse 1 is de OK, klasse 5 de slechtste). Dus….. Vandaar dat ze niet kreupelde, iedere pas deed aan beide voetjes erg veel pijn.

Het afscheid viel me zwaar. Ik heb mezelf lange tijd daarna nog afgevraagd of het mijn schuld was. Dat ik haar verkeerd gereden had, te veel op de voorhand bijvoorbeeld. Dat ze op verkeerde bodem liep. Dat ze ander beslag of geen beslag had moeten hebben. Dat ze ander voer had moeten hebben. Dat ik haar minder had moeten laten springen (terwijl we dat slechts gemiddeld 1x per week deden). Dat ze meer beweging had moeten hebben op het land of de paddock. Dat ik haar nog een andere behandeling had moeten of kunnen laten ondergaan.

Ik heb me ook lange tijd afgevraagd hoe lang ze ermee rond heeft gelopen voordat ik voelde dat er iets mis was. Ze moet langer last hebben gehad, het hoefbeen kantelt niet in een nachtje van klasse 1 of 2 naar 5. De diepe buigpees ‘gleed’ bij iedere pas over die rafelige botten….. In mijn gedachten ging ik alle opties bij langs. Hoe was ze door de keuring gekomen voor haar STER predicaat? Waar waren de officiële documenten van die keuring? Per ongeluk kwijt of opzettelijk omdat er al een aanmerking was op de röntgen foto’s? Dat ik eerder signalen had moeten oppikken. Bij de koop kreeg ik te horen dat ze ‘soms gevoelige voeten’ had. Bovendien waren haar beide voorhoeven lichtelijk ongelijk (in omvang en hoogte van de verzenen en steilheid). Ze zette altijd haar ene been iets voor de andere als ik haar poetste. Had dat ermee te maken gehad? Ja, je bedenkt wat….

Ik was jong, bijna 19, toen ik de beslissing moest nemen om haar te laten inslapen. Uren, dagen, weken heb ik aan één stuk gehuild, door schuldgevoel verteerd.

Vanmorgen, nadat de hoefsmid was vertrokken, kwamen de tranen weer naar boven. Het kwartje donderde luidruchtig omlaag: daarom maak ik me bij Hero steeds zulke zorgen! Als ik naar mijn gevoel luister, weet ik dat het goed met hem is. Hij heeft asymmetrische hoeven, hij heeft sterke hoeven, hij heeft steile hoeven, hij heeft relatief weinig draagrand en hij heeft gevoelige zolen. Mijn angst om Hero zijn welzijn komt van 18 jaar geleden en dat maakt me onzeker. Nu ik het kan benoemen, kan ik er wat mee gaan doen en kan ik me eindelijk van dit schuldgevoel bevrijden. En dat, terwijl ik me de afgelopen 18 jaren niet had gerealiseerd dat het zo diep zit. Weer wat geleerd over mezelf en mijn leven en mijn (onbewuste) patronen!

Dit artikel mag je gebruiken voor tijdschriften en websites…

….en het kost niets! Het enige dat ik je vraag is om de volgende tekst toe te voegen aan het artikel (met een werkende link naar mijn website): “Door Isabella Kümmerlen van Equisabella Coaching”.