Hoe gaat het met je? Blog

Mijn moeder is jarenlang depressief geweest. Manisch depressief. Ik kan mij niet anders herinneren dan het steeds afwisselen van haar gemoedstoestand van up naar down en weer naar up….. En ze wist het zelf ook: of alles was geweldig en ze schreeuwde het liefst van de daken dat ze zich goed voelde, of ze was kwaad op alles en iedereen en ze voelde zich het slachtoffer van de boze, gemene wereld.

Soms kwam ze geërgerd thuis. Als ze tijdens het boodschappen doen een kennis tegen was gekomen, die haar beleefd vroeg hoe het met haar ging bijvoorbeeld. Dat was iedere keer een trigger voor haar om zich over op te winden: “waarom vragen ze als ze het antwoord eigenlijk helemaal niet willen horen!”. Niet zelden kwam daar achteraan dat ze liever een gebroken been had gehad, zodat mensen duidelijk konden zien wat er aan de hand was. Dan zouden ze weloverwogen kunnen vragen naar de vorderingen van het genezingsproces, de belemmeringen in het dagelijkse leven en de hulp van de omgeving.

Dat eerste was niet aan de orde. Mijn moeder geloofde er niet in dat ze ooit nog van haar depressie af zou kunnen komen.

small_talk

Enkele jaren geleden was ik op een training. Ik weet niet meer precies waar en waarover, het had in elk geval te maken met mijn toenmalige functie van P&O adviseur als gesprekspartner. Het ging op een gegeven moment over smalltalk. Vooral over het nut, hoe kun je meer uit je gesprek halen door smalltalk in te zetten.  Er werden ook voorbeelden gegeven van hoe het niet moet. En toen kwam dit: “Hoi collega, alles goed? Zeg, ik heb die memo gelezen en…..” Het advies was duidelijk: vraag dan niet hoe het gaat!

Ik ben daarop gaan letten. Mij viel op dat het inderdaad gewoonte leek te zijn om iedereen eerst eens te vragen hoe het met ze gaat. Ook al wil je dat niet weten. Of ook al doet dat er niets toe. Ik heb destijds de keuze gemaakt om dat niet meer automatisch te vragen. Als ik nu aan iemand vraag: “Hoe gaat het met je?”, dan wil ik het ook echt graag weten. Als ik een ingang nodig heb, pas ik smalltalk toe, soms met de vraag ‘hoe is het?’, maar lang niet altijd. Meestal val ik met de deur in huis.

Laatst werd ik erop geattendeerd dat ik best eens attenter zou kunnen zijn door eerst te vragen hoe het met de ander gaat in plaats van een begroeting gevolgd door mijn verzoek. In mijn hoofd hoorde ik mijn moeder met haar relaas over sociaal wenselijke antwoorden…..

Heb je hier wel eens over nagedacht? Hoe vaak vraag jij aan een ander hoe het met diegene gaat? En? Luister je dan ook echt naar het antwoord? Of laar jij je ‘afpoeieren’ met een “ja, prima joh! Druk, druk, druk. En met jou?”.

Door Isabella Kümmerlen van Equisabella Coaching©

Dit artikel mag je gebruiken voor tijdschriften en websites…

….en het kost niets! Het enige dat ik je vraag is om de volgende tekst toe te voegen aan het artikel (met een werkende link naar mijn website): “Door Isabella Kümmerlen van Equisabella Coaching”.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
× Stuur nu een WhattsApp: