Verantwoordelijk. Blog
Stel: goed is nooit goed genoeg. Je zoekt altijd naar beter. Je collega’s prijzen je erom, jij bent een kartrekker. Je doet altijd goed je best, je werkt hard en je zet vaak net dat extra stapje. Thuis worden ze soms gek van je, stilzitten is niet je sterkste punt. Je bent altijd bezig, zoekt een uitdaging. “Saai” is een ‘vies’ woord. Van je vrienden hoor je soms: “hoe doe jij dat toch altijd? Je pakt alles aan en bent overal bij!”
Herken je dat?
Vaak zijn onze sterkste punten ontstaan uit noodzaak. ‘Nee hoor, bij mij niet´ hoor ik je denken. Lees eerst even verder.
Als je uit een groot gezin komt was het waarschijnlijk heel normaal dat iedereen een bijdrage leverde aan het dagelijks leven. En dat je daar niet elke keer een bedankje voor kreeg. Of als je beide ouders werkten en jij al heel vroeg verantwoordelijk werd voor je eigen planning (naar huis gaan, huiswerk maken, buiten spelen, sleutel mee). Misschien vonden je ouders dat je op school beter je best moest doen omdat je de kantjes er wat vanaf liep of ze wilden je stimuleren om harder te werken.*
Voor een kind zijn zulke situaties normaal; “bij ons thuis ging dat vroeger nou eenmaal zo”.
En daar doe jij je voordeel mee. Toch? Je hebt een groot verantwoordelijkheidsgevoel, je bent betrouwbaar, je kunt goed plannen en organiseren, je neemt werk van anderen uit handen, je let op de details, misschien ben je zelfs perfectionistisch. Dat is erg prettig voor jou zelf en de anderen (collega’s). Je krijgt er waardering voor en bedankjes, je voelt je er belangrijk door.
En dat is nou precies wat na een tijdje een zware last kan worden. Waarom leunt iedereen nou altijd op jou? Kunnen ze niet zelf eens het voortouw nemen? Ze kunnen toch ook met ideeën komen? Je sterke punt wordt je valkuil…..
Hoe kan dat en hoe kan je deze cirkel doorbreken?
Om te beginnen ga je ontdekken dat wat vroeger bij jou thuis normaal was, misschien niet normaal had moeten zijn. Misschien kreeg je voor een 7 jarige wel erg veel vrijheid….. Misschien was het wel eng om alleen thuis te zijn na school en zelf je huiswerk moeten maken vond je misschien heel lastig.
Daarna ga je erkennen dat je uit nood bepaalde vaardigheden goed hebt ontwikkeld, omdat je jezelf moest redden. Er was domweg niemand anders die het deed of je erbij hielp. En omdat het “normaal” was destijds heb je daar nooit een positieve ervaring mee gehad (het werd van je verwacht). En dat patroon is vast gaan zitten in je hele doen en laten. Het is zo normaal voor je, dat je het overal en altijd toepast. En omdat je later als student of werknemer waardering daarvoor kreeg, merkte je (on)bewust dat je er een voordeel uit kunt halen. Maar eigenlijk kríjg je nu pas waar je vroeger naar verlangde: waardering voor je harde werken. Echter, omdat dit van anderen komt en je niet geleerd hebt je eigen handelen te waarderen (het was immers normaal), vervullen externen je interne behoeften die onvoldoende opgevuld zijn; in dit geval de behoefte aan waardering. Dit is een tijdelijke oplossing maar omdat het zo goed voelt, zul je (steeds vaker) proberen de waardering van anderen te krijgen. Dit zul je blijven zoeken totdat de koek op is. Het wordt een zware last.
Sommige mensen kunnen heel erg lang op de externe aanvulling van behoeften teren. Sommige minder lang. Hoe het ook zij, je kunt de tekorten uit je verleden ook nu alsnog aanvullen. Vanuit jezelf bedoel ik. En daar kan ik je bij helpen.
Meer weten? Neem gerust contact met mij op!
* Er zijn meerdere (thuis) voorbeelden te bedenken, ik heb er slechts enkele benoemd.
Door Isabella Kümmerlen van Equisabella Coaching, Therapie & Training©
Dit artikel mag je gebruiken voor tijdschriften en websites…
….en het kost niets! Het enige dat ik je vraag is om de volgende tekst toe te voegen aan het artikel (met een werkende link naar mijn website): “Door Isabella Kümmerlen van Equisabella Coaching, Therapie & Training”.